1 ـ امام علىّ علیه السّلام : هیچیک از شما، سست و خواب آلود به نماز نایستد و به خود نیندیشد که همانا در پیشگاه پروردگارش جلّ جلاله مى باشد. و براى بنده از نمازش تنها آنچه با دلش به آن توجه داشته، مى ماند.

2 ـ امام باقر علیه السّلام : هنگامى که در نماز ایستاده اى به نمازت توجه کن ، که تنها آنچه بدان توجه دارى برایت حساب مى شود و در آن با دست و سر و ریشت بازى نکن ، با خود سخن مگو، خمیازه مکش و دستان و سینه ات را کشیده و باز مکن ، دستانت را بر هم مگذار که این کار مجوس است[1]. بر دهانت چیزى مبند، خود را جمع نکن ، بلکه باز کن همانگونه که شتر باز مى کند، بر کف پاهایت منشین و ساعدهایت را بر زمین مگستران ، انگشتانت را مشکن ، که همه این ها کم گذاشتن از نماز است.

3 ـ قاضى نعمان از امام صادق علیه السّلام : ایشان خمیازه و دستها را کشیدن و سینه باز کردن را در نماز ناپسند مى شمرد[2]. خمیازه و دست و سینه بازکردن به جهت کسالت عارض مى شوند و قصد آن و انجامش نهى شده است و خمیازه بى قصد هم مى آید . پس هر کس به آن گرفتار شد و نتوانست خود را نگه دارد ، دستش را بر روى دهانش بگذارد و جلوى آن را بگیرد و آن را تکرار نکند و طول ندهد.

4 ـ امام صادق علیه السّلام : هنگامى که به نماز ایستادى بدان که در پیشگاه خداوندى و اگر او را نمى بینى، بدان که او تو را مى بیند. پس به نمازت توجه کن و آب بینى و دهان مینداز و انگشتانت را نشکن و هنگام ایستادن دستانت را بر پشتت قرار مده[3]، که گروهى به جهت انگشت شکستن و دست بر پشت نهادن، کیفر شدند .

5 ـ در فقه الرضا آمده است : هرگاه خواستى به نماز برخیزى، سست و خواب آلود و شتابان و بازى کنان بر نمى خیزى، بلکه آن را با آرامش و وقار و درنگ به جا مى آورى و فروتن و افتاده باش، فروتن و افتاده براى خداى جلّ جلاله با هاله اى از بیم و هراس، امیدوار و بیمناک، همراه با آرامش و ترس و احتیاط. پس در پیشگاه او همچون بنده گناهکار فرارى در پیش اربابش بایست. پاهایت را در یک ردیف قرار ده و خود را راست نگه دار و به راست و چپ روى مگردان گویا که او را مى بینى که اگر تو او را نمى بینى، او تو را مى بیند. با ریشت و هیچیک از اندامت بازى مکن و انگشتانت را مشکن و بدنت را مخاران و به بینى و یا لباست مشغول مشو و در حالى که بر دهانت چیزى بسته اى، نماز مخوان. و براى زنان جایز نیست که با نقاب نماز بخوانند.
هنگام ایستادن ، دیده ات به سجده گاهت باشد و اظهار بى تابى و بى قرارى و ترس کن و با این حالت به سوى خداى جلّ جلاله ، اشتیاق نشان بده و سنگینیت را گاه بر این پا و گاه بر دیگرى مینداز و همچون کسى که آخرین نمازش را مى خواند، نماز بگزار ، گویى مى بینى که دیگر هرگز نماز نمى خوانى. بدان که در پیشگاه (خداى) جبّارى، با هیچ چیز بازى مکن و در خود فرو مرو و دلت را خالى ساز و به نمازت مشغول باش و دستانت را رها کن و بر رانهایت بنه.
به هنگام آغاز نماز، تکبیر بگو و دستانت را تا روبروى گوشهایت بالا ببر و انگشتان شست را از برابر گوشهایت مگذران و در نماز واجب دستانت را آن اندازه بالا میاور تا از سرت بگذرد، گرچه در نماز مستحب و وتر اشکالى ندارد.
هنگامى که رکوع کردى برآمدگى زانوانت را با کف دستانت در بر گیر و انگشتانت را از هم باز کن و پس از سر بر داشتن از رکوع، راست بایست تا همه مفصلها به جاى خود برگردند. سپس سجده کن و پیشانیت را بر زمین بنه و کف دستانت را بر خاک بگذار و انگشتانت را به هم بچسبان و آن ها را رو به قبله قرار بده.
هنگام نشستن بر سمت راست بدنت منشین، بلکه آن را بلند کن و بر سرینت بنشین و در نمازت، خمیازه مکش، آروغ مزن و با تمام سعى و توان، از آن دو مانع شو و هنگامى که عطسه کردى بگو : سپاس مخصوص خداوند است و بر سجده گاهت پا مگذار و پس و پیش مرو و در حالى که یکى از دو پلیدیها (بول و غائط) در تو هست، نماز مخوان و اگر در نماز فشارى احساس کردى، نماز را رها کن، مگر اینکه بتوانى بر آن صبر کنى بدون اینکه به نمازت زیانى برساند. و با همه دلت به خداوند روى آور تا خداوند به تو روى آورد.
و وضو را کامل بگیر و پیشانى را بر خاک بمال ، هنگامى که به نمازت روى آورى، خداوند به تو روى مى آورد و هنگامى که روى گردانى، خدا نیز از تو روى مى گرداند.

(1) در متن حدیث «لا تکفّر» آمده است که به دو معناست : گذاشتن دستى بر دست دیگر و خم کردن بدن هنگام ایستادن پیش از رکوع .
(2) گویى قاضى نعمان، مضمون حدیث را نقل به معنا کرده و بیانى بر آن افزوده است.
(3) در متن حدیث «لا تورّک» آمده است. تورّک دوگونه است ، یکى مستحب و دیگرى مکروه است: گونه مستحب چنین است که بر سرین چپ مى نشیند و هر دو پایش را از زیر خود ، خارج مى سازد، پاى چپ را بر زمین و روى پاى راست را بر کف پاى چپ مى نهد و نشمینگاهش را به زمین مى رساند و تورک مکروه آن است که در حالت ایستادن در نماز، دستانش را بر سرین خود بگذارد که از آن در حدیث نهى شده است. ورک به بالاى ران گفته مى شود: «سرین».

منبع: http://www.hadith.net